orhan pamuk 1998 yılında tanıdığım bir yazar hemen tahmin edebileceğiniz gibi benim adım kırmızı ile tanıdım onun yazın dünyasını. çok beğendiğim bir kitaptı benim adım kırmızı. sonra bana göre türk romanının en iyilerinden olan kara kitap'ı okudum. ve diğerleri yıllar geçtikçe geldi zaten.
kırmızı saçlı kadın ile ilgili ilk düşüncem kara kitap ve benim adım kırmızı da bulduğum tadı tekrar hissetmemi sağlamasıdır. tam bir orhan pamuk klasiği diyebilirim kitap için.
baba oğul ilişkisinin batı doğu kültürlerinden etkilenmesi ve iki resim iki anlatı çerçevesinde yoğrulması aslında kitabın özü.
oidipusun babasını öldürmesi ve rüstem ile oğlu sührabın acıklı hikayesi. tabi bir de oidupusun babasını öldürdükten sonra annesi ile evlenmesi.
kitabın temelinde bu hikayeler yatıyor. ve baba oğul anne üçlüsünü günümüz istanbulunda harmanlıyor. daha doğrusu günümüz istanbulundan otuz yıl önce başlayarak yapıyor bunu.
baba oğul ve anne arketipleri üzerine kurulu kitabımızı sıkılmadan ( neye göreyse artık) okudum ve çok sevdim bu kitabı.
her baba oğlunun katilidir ve her oğul da babasını öldürür anafikri kitabın son sayfası da bittiğinde asılı kaldı fikir ağacıma. peki kadın ya da anne neredeydi . aslında en merkezde kadın vardı hep. dairenin tam ortası pergelin sivri ucunun bastığı yerde kadın vardı. babalar ve oğullar dönüyordu etrafında.
kırmızı saçlı kadının dediği gibi alemin mantığı anaların ağlaması üzerine kurulmuş. baba oğlunu öldürse ya da oğul babasını sonuçta ağlayan hep kırmızı saçlı kadınlar oluyor.
kitabı okumaya başlamadan önce ya da ilk sayfalarındayken naçizane tavsiyem oedipusun hikayesi ile şehnameden rüstem ile sührabın mesellerini okumanızdır. elzem olmasa da işe yarayacaktır.
-hem oğlunu öldür hem de ağla yıkılasın rüstem emi-
